Blog: Wie is hier nou bijzonder?

Wie één leven redt, redt de hele wereld. Een prachtig joods spreekwoord, waar ik nog wel eens aan moet denken tijdens mijn werk. In de praktijk van de dementiezorg en ondersteuning zijn er veel belangrijke onderwerpen zoals casemanagement, ontschotting en netwerkorganisatie. Onderwerpen die de aandacht verdienen, maar mijn hart klopt het snelst wanneer ik stuit op schrijnende verhalen en inspirerende voorbeelden.

Onlangs nog. Ik sprak met een beleidsadviseur van een gemeente. Zij vertelde me dat een man van in de zeventig voor zijn bijna honderdjarige moeder zorgt. Hij wordt zelf echter ziek. Hij heette Heinz. Eigenlijk moest Heinz opgenomen worden in het ziekenhuis om behandeld te worden. Dat zou dan vervolgens wel betekenen dat zijn moeder niet langer thuis kan wonen en opgenomen moet worden in een verpleeghuis. En dat is iets wat veel mensen niet willen. Het beleid van de overheid is er ook op gericht dat mensen langer thuis wonen – liefst met zoveel mogelijk kwaliteit van leven. Zou er niet een oplossing thuis te realiseren zijn? 

Oplossingen

Gelukkig zijn er korte lijntjes tussen gemeente, huisarts en ziekenhuis. Hoewel dit ‘gezin’ al maximaal gebruik maakt van Wmo-voorzieningen, besluit de gemeente ruimhartig te zijn. De zorg en ondersteuning thuis worden opgeplust zodat deze oude dame thuis kan blijven wonen, zolang als haar zoon in het ziekenhuis verblijft. Weer een ‘leven’ gered! Dit soort oplossingen gun je iedereen. Nooit wist iemand me zo te raken als Heinz. Met collega Ilse Zwart (Movisie) interviewde ik hem op een warme zomerse dag. 

Heinz

Het werd een inspirerend interview over de oorlog, over zijn huwelijk, over de ziekte. ‘Niemand wil toegeven dat ‘ie dementie heeft. Je kunt er wel tegen vechten, maar dat heeft geen zin. Ik word daar alleen maar beroerder van. Probeer er wat van te maken! Ermee te koop lopen is weer iets anders.’ Heinz was opvallend open. Hij had me gedurende het interview al verschillende keren geraakt. Maar wat zijn vrouw me na afloop vertelde, raakte me veel dieper. Van officiële instanties moest Heinz niet veel hebben, maar speciaal voor ons bezoek had hij het paadje geveegd. Speciaal voor ons! Wie is hier nou bijzonder, dacht ik. Heinz heeft me die dag gered om niet te verzanden in wetten en jargon, maar aandacht te hebben voor gewone, bijzondere mensen. In mijn ogen kun je het niet over dementiezorg hebben zonder mensen met dementie erbij te betrekken. Niet over hen, niet zonder hen!

Hans Alderliesten (Movisie) schreef deze blog in het kader van het praktijkverbeterprogramma Dementiezorg voor Elkaar. 

Jouw ervaringen delen of inspiratie opdoen?

Op 30 oktober 2019 vond de bijeenkomst 'Kenmerken en signalering van de niet-pluisfase van dementie.' plaats. Deze bijeenkomst stond in het teken van de inzichten en ervaringen die in de niet-pluisfase van belang zijn in het leven van mensen met dementie en hun naasten. Hou de agenda in de gaten voor nieuwe bijeenkomsten.